Category: stilstaan

bakens in het landschap van het leven

Het was mooi. De kalligrafie-tentoonstelling van An Vanhentenrijk.
En hoe heerlijk dat de meeste van mijn teksten nadien een thuis vonden bij mensen die houden van woorden en kalligrafie.
Maar omdat ook anderen me zeiden dat ze mijn teksten zo graag wilden vasthouden,

Lees verder »

hoor mij

Hoor mij. Luidop pratend in mezelf. Dan spreek ik me moed in. Of vervloek mezelf. In woorden die mompelend en slechts in mijn eigen bijzijn

Lees verder »

echo

Ik hou niet van hun echo ‘s tussen de huizen. Maar nu zijn ze stil en mogen ze er zijn. Meer nog: al weken bezetten

Lees verder »

ontwaakt

‘De bel!’ roept mijn oudste dochter naar boven. Het is half elf. Op elke andere zaterdagochtend fietsten we nu al met onze haren in de

Lees verder »

groentjes

‘Dat er veel groentjes zouden zijn, deze zomer,’ zei de man op de radio. Ik hou van groentjes, het liefst in een zomerfrisse salade. Maar

Lees verder »

hoofdbreed

Ik droomde van een kast. Muurhoog en kamerbreed. Een plek voor schoonheid en voor beelden. Voor hun geboortestenen en mijn boeken. Voor de laatste foto

Lees verder »

over de grens

Weiden lopen oeverloos over in elkaar. Een beek kabbelt er zich een weg doorheen. Wolken schuiven aan mij voorbij. Als ben ik lucht. Daar in

Lees verder »

geluk hebben

De punt van de kast die het hoofd rakelings nadert. De trede van de keldertrap die zich in het schemerdonker niet laat vinden door een

Lees verder »
Mag ik je schrijven, nu en dan? Over woorden, zinnen en teksten.