lees me

Dat ik soms stil word van de wereld. Woorden zoek voor wat gebeurt. Voor wat in verre berichten mijn veilige leven binnenbreekt. Als verhalen in het nieuws. Als beelden in de krant. Van versplinterd leven. Van reddeloos verloren dromen. Van mensen op de vlucht. Van ergens naar nergens door…
Op één november 2023 bracht ik samen met celliste Sara Fontan op de begraafplaats van Bonheiden een poëtisch troostmoment in het kader van Reveil. Je kon er luisteren naar teksten die ik de voorbije jaren schreef. Onder andere ook teksten die je kan kopen op poëtische wenskaarten in mijn…
Omdat missen nooit overgaat. Zoek je woorden van troost? Als houvast in dat grote loslaten. Voor wie afscheid neemt of mist. Je vindt ze in mijn kleine winkel van woorden….
Mensen vragen me weleens hoe het schrijven begon. En in één adem vertel ik dan over haar laatste. Over hoe ik aan het sterfbed van mijn moeder mijn eerste teksten schreef. En hoe intussen ook poëtische wenskaarten groeiden voor kantelmomenten van het leven. Ook bij afscheid dus. …
Zullen we de wolken even wegdenken?Met deze beelden van een dag vol zon en bloesems in de tuin van de pastorie in Rijmenam.Een plek die geschiedenis in zich draagt. Waar rust in de lucht hangt en de haast van het leven even overwaait. Waar wandelaars op adem komen, buren…
Dat ik vooral voor zachtere sectoren schrijf. Dat hoor ik weleens.Met zachtere thema’s heb ik van nature meer voeling. Maar ook in andere, voor mij soms nieuwe thema’s ervaar ik hoe verrijkend en verhelderend mijn blik als betrokken buitenstaander is. Door vragen te stellen, mee te denken, te doorgronden…
Las je mijn eerste vijf tips voor krachtige teksten?Fijn. Dan ga ik verder waar ik gebleven was. Met de volgende zes. Ook zij helpen je bij het vinden van je eigen stem en toon. Zo zet je het verhaal van je onderneming, je organisatie kracht bij. Tip 6 –…
Je schrijft zelf weleens teksten voor je onderneming of je organisatie? Je bent je bewust van de kracht van woorden voor verbinding met je doelpubliek? Maar soms vind je de woorden niet, of de toon die bij je past? …
Als copywriter schakel ik soms mijn hulplijnen in: Taaladvies en VRT Taal bijvoorbeeld. En heel spaarzaam bel ik de Taaltelefoon. Op momenten van zinsverduistering, als ik de weg in mijn woorden niet meer weet. Voor het persbericht van een klant zat ik in de knoop met……
Wie in het licht leeft of in de schaduw. Wie grote dingen doet of in kleine dingen het verschil maakt. Wie aan de zijlijn of in het volle leven staat. Elke mens zou zijn eigen hommage mogen krijgen. Op 29 februari en 1 maart 2020, kreeg mijn vader Francis de zijne,…
Het was mooi. De kalligrafie-tentoonstelling van An Vanhentenrijk. En hoe heerlijk dat de meeste van mijn teksten nadien een thuis vonden bij mensen die houden van woorden en kalligrafie. Maar omdat ook anderen me zeiden dat ze mijn teksten zo graag wilden vasthouden,…
Prachtig werk maakt ze, kalligrafe An Vanhentenrijk. Het was dan ook bijzonder en ontroerend om te zien hoe mijn zinnen beeld werden in haar handen. Op 6 september 2019 mocht ik het publiek poëtisch verwelkomen op de vernissage van haar tentoonstelling in GC …
Als copywriter schakel ik soms mijn hulplijnen in: Taaladvies en VRT Taal bijvoorbeeld. En heel spaarzaam bel ik de Taaltelefoon. Op momenten van zinsverduistering, als ik de weg in mijn woorden niet…
Als copywriter schakel ik soms mijn hulplijnen in: Taaladvies en VRT Taal bijvoorbeeld. En heel spaarzaam bel ik de Taaltelefoon. Op momenten van zinsverduistering, als ik de weg in mijn woorden niet…
Vijf oktober. Een heerlijke lentedag in de herfst. Er hangt nieuw leven in de lucht. Jaren geleden creëerde kunstenares Berlinde De Bruyckere voor Woonzorgcentrum Den Olm in Bonheiden de wenende boom. Het werd een plek van troost, van stilstaan op de wandeling van het leven. De voorbije jaren stond…
Hoor mij. Luidop pratend in mezelf. Dan spreek ik me moed in. Of vervloek mezelf. In woorden die mompelend en slechts in mijn eigen bijzijn het daglicht durven zien. Achter mijn hoog opgetrokken muren van zelfcensuur. Soms herpak ik me, berisp mezelf wat liever te zijn. Voor mezelf. Ook…
Ik hou niet van hun echo ‘s tussen de huizen. Maar nu zijn ze stil en mogen ze er zijn. Meer nog: al weken bezetten ze een plataan in onze tuin met hun zorgzaamheid. Mijn kreetjes van ontroering als bouwvergunning voor hun nest. De duiven. Mijn duiven. Ze kwamen…
‘De bel!’ roept mijn oudste dochter naar boven. Het is half elf. Op elke andere zaterdagochtend fietsten we nu al met onze haren in de wind en ochtendrood op onze wangen heen en weer tussen muziek en dans. Maar vandaag is anders. Vandaag is traag. Al staat mijn venster…
‘Dat er veel groentjes zouden zijn, deze zomer,’ zei de man op de radio. Ik hou van groentjes, het liefst in een zomerfrisse salade. Maar hij had het over de vlindersoort. En over bezorgde mensen die geen vlinders vonden in hun tuin, hoewel beloofd was dat ze met zovele…
Ik droomde van een kast. Muurhoog en kamerbreed. Een plek voor schoonheid en voor beelden. Voor hun geboortestenen en mijn boeken. Voor de laatste foto van een moeder en het kunstwerk van een vriend. Voor focus en voor stilte. Achter haar gesloten deuren: grenzeloos veel ruimte voor orde en…
De ochtend breng ik door met hen die er niet meer zijn. Ik sta op met haar die ik warm in het hart draag. En ik word wakker met degenen die ik zwart op wit in de krant vind. Tussen het nieuws van de wereld zoek ik altijd weer…
Stil en vol stonden ze daar. De vele kaartjes rond dat ene kaartje met jouw foto. Als warme mensen die jou omringden.Bijna drie maanden nu. Hielden ze elkaar recht. En mij. Maar. Soms viel er eentje. Op jou. Of op de grond, door een deur die openwaaide. Of omdat…
Weiden lopen oeverloos over in elkaar. Een beek kabbelt er zich een weg doorheen. Wolken schuiven aan mij voorbij. Als ben ik lucht. Daar in de zon op een trein van land naar land. Niets zegt dat we een grens oversteken. Niet de conducteur die eerder waarschuwde voor gauwdieven….
Ik zie mezelf. In het achteruitkijkspiegeltje dat ik naar beneden klapte om ongezien een blik op de kinderen te werpen. Een bruuske beweging zou het kalme wild weer opjagen. Maar ik zie dus mezelf. Niet mijn hele zelf. Eigenlijk zie ik alleen mijn rimpeltjes. Stilzwijgend kwamen ze deze vakantie…
Een langgerekte schreeuw van vrolijk weerzien. Van aan de overkant van de speelplaats tot hier en nu en mij. Volgend jaar is dat onherroepelijk voorbij, denk ik. Maar nu ziet ze me nog graag staan. En vliegt me in de armen, elfje als ze is. Ik hou het vast….
Soms schreef ik aan mijn moeders bed: woorden, herinneringen, mijn toekomst. Vaker keek ik naar buiten of diep naar binnen. Maar altijd was er het opkijken – van het scherm, van de wereld, van mezelf – bij haar adem die plots stopte. Het dichterbij gaan dan. En als bij…
Dat ik raar in mijn kopje roer. Merkten mijn dochters een tijd geleden verwonderd op. Sinds toen begrijp ik waarom ik koffie drinken zo vermoeiend vind. Roerend met mijn lepeltje laat ik het intussen ook ronddraaien tussen duim en wijsvinger. Vóór hun opmerking was roeren in een kop koffie…
Ik deel de middag met mijn dochter. Als ze me ziet, steekt ze de straat over en begint aan het verhaal van haar voormiddag in flarden en vergeten momenten, tussen zot en ernstig. Dat ze het fijn vindt om even niet in de drukte van de eetzaal te moeten,…
Mijn eigen kleine held. Af en toe wil ik die zijn. Dat ben ik de kinderen verschuldigd. En mezelf vooral. Laat het maar een milde les in leven zijn, voor wie het horen wil en zien. En voelen. Vandaag was zo ’n dag. Omdat bedachtzaamheid mij drijft – zeker…
Midden in de nacht in de kamer: een klein meisje dat niet meer slapen kan. Zegt ze. Of ze wel hard genoeg geprobeerd heeft. Ja, maar het lukt niet. Ik voel de kille vloer onder haar blote voetjes. Met een onhelder hoofd wik en weeg ik, even, maar hel…
Dan toch. Na oeverloos getreuzel. Dan toch. Ruimen we op. Omdat de leegte hun huis aanvreet. De schimmel zich vastklampt aan duffe kasten. Het water in de kelder ons tot de enkels stond. De warmte al lang weg was uit de kamers. Alleen de gordijnen bewegen achter de ramen….
Soms vraagt ze me raad bij de samenstelling van haar gezin, mijn jongste dochter. Nu nog wel. Wie het beste broertje is voor de twee zusjes. En welke mama en papa goed bij elkaar passen. Ondanks het blanke overwicht en de eentonige uniformiteit onder hun kleren, doe ik mijn…
De punt van de kast die het hoofd rakelings nadert. De trede van de keldertrap die zich in het schemerdonker niet laat vinden door een voet. Het kind dat wuift, in zijn wolken tussen de hoogste takken van de boom. Hoe één seconde het verschil kan maken. De optelsom…
Onze reis begint op het moment dat we de achterdeur uitstappen. De deur die niet alleen toegang geeft tot onze tuin maar die we ook gebruiken als uitvalsbasis naar de garage en de straat. Geen wonder dat onze dochters soms twijfelen welke deur ze moeten nemen als we het…
Met de glimlach en met beide handen grijp ik ze, de kleine momenten van windstilte in mijn kolkende dagen. Die ogenblikken waarop iedereen het huis uitwaait en ik een kleine zee – veeleer een meer – van tijd voor mezelf heb. Even niet omsingeld zijn. Luister. Alleen ik en…
Mag ik je schrijven, nu en dan? Over woorden, zinnen en teksten.