Missen blijft doorschemeren.
Niet alleen vlak na het afscheid kunnen woorden dus troost bieden. Maar ook (lang) nadien.
In een drieluikje dat geduldig meevouwt met je verdriet. Dat woorden geeft aan missen. En veel ruimte. Witruimte. Ademruimte.
En als woorden te luid zijn, laat dan de stilte maar spreken.
Bij de kaart hoort een kalkpapieren omslag. Zo schemeren ook de woorden door. En in gedachten zie ik de kaart al staan op een gedenkplekje. Om troost te geven. Houvast te bieden. Om nu en dan bij stil te staan.