ademruimte

Mijn hoofd was bijna vergeten. Het adem inhouden, telkens als de hare stopte. Het opkijken dan, het tellen, het dichterbij gaan. Het opgelucht voelen van nog een zuchtje leven. Tot er geen ademruimte meer overbleef.
Mijn hart herkende het zonder slag of stoot. Het adem inhouden, telkens als de zijne stopte. Het opkijken, het dichterbij gaan, het voelen. Het vechten maar toch inslapen. Het wakker geschrokken zien dat er bijna geen ademruimte meer overblijft. Het dichtbij blijven dan. Het vasthouden. Het loslaten.
We waren samen in een kamer. De dood en ik. Mijn hoofd dacht angst. Mijn hoofd dacht vluchten. Mijn hart voelde warmte. Voor die mens. Voor de mens. Die – in de zucht die leven heet – doodgewoon zijn eigen kleine held wil zijn. Zijn leven vorm en kleur en diepte geeft.
Mijn hart wil nooit vergeten.

Schrijven helpt daarbij.

Bij het afscheid van mijn vader. Precies een jaar na het sterven van mijn moeder.

Delen

2 reacties

  1. ZOOOO MOOI verwoord Marlies ! Ik heb het ook moeten – maar ook MOGEN meemaken. Mijn echtgenoot lag met draden ver-(ge -) bonden, aan het hospitaalbed gekluisterd, heel rustig zijn krant lezend. Op een moment legde hij de krant opzij en keek me aan. Zijn afscheid, heel bescheiden en sereen zijn lot ondergaand. Zijn ogen die zò liefdevol afscheid namen. Verdriet in hoogste graad maar ook enorm Dankbaar dat hij me dit laatste ‘geschenk’ nog gaf, en zelfs nu na bijna 6 jaar, het me nog mag/kan herinneren. Zijn afscheid ! Een tweede geschenk : hij nam mijn angst van sterven mee. Ook dat kan mooi zijn !

    1. Ontroerd door je reactie, Lucienne, door hoe jij verdriet ombuigt in dankbaarheid. Hoe afscheid loslaten maar ook vasthouden in zich draagt. Dankjewel dat je me schreef. Marlies

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Mag ik je schrijven, nu en dan? Over woorden, zinnen en teksten.