de dingen die niet overgaan

Wie in het licht leeft of in de schaduw.
Wie grote dingen doet of in kleine dingen het verschil maakt.
Wie aan de zijlijn of in het volle leven staat.
Elke mens zou zijn eigen hommage mogen krijgen.
Op 29 februari en 1 maart 2020, kreeg mijn vader Francis de zijne, als een poëtische voorstelling ‘De dingen die niet overgaan’.
Zoveel moois om te zien, heerlijks om te horen, herinneringen om te proeven. En wat een warmte. Op het podium en achter de schermen.
Hieronder lees je wat ik schreef. Dankbaar dat ik met deze woorden een punt mocht zetten achter een prachtige voorstelling. Daar in een klein hoekje op het grote podium. (Foto’s kan je bekijken op mijn facebookpagina.)
Aansluitend op de hommage in GC ‘t Blikveld in Bonheiden werd de Woordentuin officieel geopend. Tussen de bomen hoor je er de stem van mijn vader in gedichten voor kinderen en volwassenen. Wandel er gerust eens langs. En laat de tuin zelf groeien met een eigen woord op een kei.

Ontroerend vind ik het. Winterse takken tegen de avondlucht. Het aarzelende groen dat lente in zich draagt. Het kind dat wuift, in zijn wolken tussen de hoogste takken van de boom.
Maar het ontroerendst vind ik de treurwilg. Daarvoor liggen de wortels in de tuin van mijn kindertijd. Die plek aan de beek met de wei en haar koeien. Dat was zijn plek, hun plek. En de onze. Indertijd.
Als jaarringen tekenen herinneringen zich af in mijn leven. In mijn hoofd en in mijn hart. Hoe we naar de overkant keken. En hoe de beek soms buiten haar oevers trad. Of hoe het stil was of kabbelde of stormde.

De appel, hij valt niet ver. Dat weet ik nu, nu zij daar in hun verte zijn.

Zij leerde mij stilte. En hoe een mens ademruimte nodig heeft.
Hij leerde mij woorden. En hoe ze mensen kunnen raken.

Maar ook zij hield van woorden. En ook hij hield van stilte. Maar dan anders.
Zijn stilte omkaderde, voor en na. Als de komma tussen woorden, de luwte voor de storm, de stilte voor het applaus losbarst.
Zijn stilte was er een die verwachting schiep.

Hier sta ik nu. En in mijn gedachten glimlacht hij. Om deze ene keer nog op de plek waar hij het liefste was, buiten de tuin. In het licht. Onder de mensen. Te midden van de woorden.
En zijn stem blijft klinken, hier en nu. In zijn dorp, zijn eigen Woordentuin.
Onder de bomen. En hun ruisend applaus.

#gcblikveld #ccmechelen #woordentuin #livekalligrafie van An Vanhentenrijk
#dedingendienietovergaan

En wat was het ook fijn schrijven aan programmaboekje, lesmap bij de Woordentuin, persberichten en zoveel meer.
Ook poëtische of verbindende teksten nodig voor jouw project? Ik leen graag mijn woorden en mijn stem.
Of wil je bestaande teksten van me gebruiken?
Neem dan  contact met me op via schrijf@marliesverdoodt.be

Delen

Eén reactie

Een reactie achterlaten

Je e-mailadres zal niet getoond worden. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *

Deze website gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.

Mag ik je schrijven, nu en dan? Over woorden, zinnen en teksten.